Mieczysław Bobrownicki-Libchen był oficerem 37. Łęczyckiego Pułku Piechoty im. ks. Józefa Poniatowskiego w latach 1928-1939. W tym czasie dowodził kompanią instrukcyjną i 7. kompanią III batalionu. Jego los podzieliło wielu innych oficerów pułku: wojna obronna 1939 roku, niemiecki obóz jeniecki i emigracja. Kpt. Bobrownicki wyróżniał się jednak miłością do sportu, w szczególności pływania, jeździectwa, a później także boksu, który wdrożył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie.
Mieczysław Sylwester Bobrownicki-Libchen (ur. 1 stycznia 1900 w Warszawie, zm. 21 kwietnia 1965 w Londynie) był kapitanem piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej oraz legionistą Józefa Piłsudskiego. Pochodził z inteligenckiej rodziny o tradycjach patriotycznych i powstańczych. Jego dziadek, inż. Aleksander Bobrownicki, wynalazca i przemysłowiec, był powstańcem styczniowym, który przez 37 lat przebywał na emigracji w Anglii i Francji. Mieczysław był synem Aleksandra i Julii z Bocheńskich oraz bratem Teofila (rotmistrza, powstańca wielkopolskiego i warszawskiego), Róży (sędzi, a po wojnie radcy prawnego), Ludwiki (członkini AK, powstańca warszawskiego) i Juliusza (sędziego, partyzanta, więźnia łagru). Jego bliskim kuzynem był poeta Władysław Broniewski.
Mieczysław od dzieciństwa wyróżniał się sprawnością fizyczną. W wieku czternastu lat, bez zgody rodziców, wystartował w wyścigu pływackim przez Wisłę w Warszawie i wygrał go. Ojciec dowiedział się o wyczynie syna z jednej z warszawskich gazet. Bobrownicki lubił również jazdę konną, co w przyszłości miało się okazać dla niego przydatne. Już jako oficer 37. Pułku Piechoty zdobył Państwową Odznakę Sportową.
W wieku piętnastu lat uciekł z domu, aby dołączyć do Legionów Piłsudskiego. Służbę wojskową rozpoczął 12 października 1915 roku, wstępując ochotniczo do 1. Pułku Piechoty Pierwszej Brygady Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku działał jako instruktor Polskiej Organizacji Wojskowej w powiatach zamojskim, miechowskim oraz w Warszawie. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, biorąc udział w walkach o Lwów oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. W czasie walk o Lwów ponownie dała o sobie znać jego sprawność fizyczna i umiejętności jeździeckie. Dowódca skierował go do Szwadronu Jazdy Lwowskiej „Wilki”, gdzie wyróżnił się odwagą w oddziale kawaleryjskim, znanym z efektywnych ataków na siły nieprzyjaciela. We Lwowie został po raz pierwszy ranny. Kolejny raz, już jako piechur 43. Pułku Piechoty, odniósł ranę w bitwie z jazdą Armii Konnej Budionnego pod Komarowem, niedaleko Zamościa. W 1926 roku brał udział, po stronie marszałka Piłsudskiego, w przewrocie majowym, podczas którego został ponownie ranny.
W latach 1928-1939 służył w 37. Pułku Piechoty w Kutnie, dowodząc m.in. kompanią instrukcyjną oraz 7. kompanią III batalionu. Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku pełnił funkcję I adiutanta dowódcy rezerwowego 144. Pułku Piechoty 44. Dywizji Piechoty Rezerwowej Armii „Łódź”. Po kapitulacji Warszawy trafił do niemieckiej niewoli, przebywając w oflagach: X B Nienburg, X A Itzehoe, X C Lubeka oraz II C Woldenberg (dziś Dobiegniew).
Jeńcy wojenni w obozach byli chronieni przez postanowienia Konwencji Genewskiej dotyczącej traktowania jeńców wojennych z 27 lipca 1929 roku, ratyfikowanej m.in. przez Polskę i Niemcy. Artykuł 17 konwencji zobowiązywał strony do popierania rozrywek umysłowych i sportowych organizowanych przez jeńców. W obozie w Woldenbergu, gdzie przebywało nawet 6740 jeńców (w tym 5944 oficerów), prowadzono działalność kulturalno-oświatową. Utworzono Komisję Kulturalno-Oświatową, która miała cztery Wydziały: Kursów i Kół Naukowych, Imprez Artystycznych, Bibliotek oraz Wychowania Fizycznego i Sportu.
W obozie Woldenberg kpt. Bobrownicki nauczył się języka angielskiego i zainteresował boksem. W 1944 roku ukończył kurs sędziowski, uzyskując stopień sędziego kandydata w tej dyscyplinie.
Gdy front zbliżał się do obozu, Niemcy ewakuowali jeńców w dwóch grupach. 25 stycznia 1945 roku grupa z obozu „Zachód” opuściła Woldenberg, a druga grupa ze „Wschodu” została oswobodzona przez wojska sowieckie 30 stycznia. Kpt. Bobrownicki znalazł się w kolumnie „Zachód”, która ostatecznie dotarła pieszo do Łaby, gdzie po trzech miesiącach jeńcy odzyskali wolność dzięki wojskom brytyjskim.
Po wyzwoleniu Mieczysław Bobrownicki wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zainicjował uprawianie boksu w PSZ na Zachodzie. Boks odgrywał istotną rolę w życiu żołnierzy PSZ, promując dyscyplinę, wytrzymałość i odwagę. Zawody bokserskie były popularne i stanowiły formę rozrywki oraz integracji żołnierzy, pozwalając im choć na chwilę oderwać się od wojennej codzienności.
Po rozwiązaniu PSZ Bobrownicki wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, a następnie służył w Polskich Kompaniach Wartowniczych przy armii amerykańskiej, głównie we Francji, aż do 1965 roku.
Był również historykiem z zamiłowania. W 1963 roku opublikował we Francji pracę pt. „Powstanie Styczniowe w 1863 roku w komunikatach Le Moniteur Universel”, zawierającą wybór i tłumaczenie artykułów dotyczących Powstania Styczniowego z prasy francuskiej. Zmarł 21 kwietnia 1965 roku w Londynie i został pochowany na cmentarzu North Sheen.
Za swoją służbę został odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz brytyjskim medalem War Medal 1939-1945.
Artykuł opublikowany był w „Powiatowym Życiu Kutna” nr 17 (631) z 13 listopada 2024 roku.
